Άρθρα - Χρυσές δαχτυλήθρες
Στα χρόνια της Πανούλας Ζουβέλου από τα χέρια της μοδίστρας περνούσαν όλες οι εργασίες της ραπτικής. Το απλό γαζί, το καρίκωμα, οι βελονιές για στριφώματα, οι κουμπότρυπες, τα τρυπώματα. Τότε, η ραπτική ήταν... εγκεφαλική εργασία. Η ραπτομηχανή δεν ήταν ψηφιακή. Αυτό, όμως, δεν την εμπόδιζε να κάνει ραπτική υψηλή και να σχεδιάζει λαϊκά μοντελάκια, συνολάκια με στιλ και πρακτική χρησιμότητα.
* Η Μιμίκα Κουμπούρη, η Ντίνα Καλομοίρη, η Αλεξία Μαριολοπούλου, η Ελενίτσα Δημουλά λανσάρισαν φορέματα αυθεντικά και προώθησαν τις κολεξιόν τους χωρίς να κάνουν επιδείξεις σε μεγάλα σαλόνια. Είχαν σταθερή πελατεία και οι παραγγελίες, όλα κομμάτια μοναδικά, σχεδιασμένα με ταλέντο και προσωπικότητα. Οι δημιουργίες τους βρισκόταν παντού και είχαν την δική τους φίρμα. Το γούστο τους ήταν δεδομένο και τα όνοματά τους δικαίως πέρασαν στις «χρυσές δαχτυλήθρες» των Μαγουλιάνων του αιώνα που έφυγε.
* Η Ελενίτσα Δημουλά απολάμβανε τη δουλειά της. Στην ραπτική την μύησε μικρό κοριτσάκι η Ντίνα Καλομοίρη. Η Ελενίτσα δικαίωσε την δασκάλα της και προχώρησε τη μοδιστρική πιο πέρα. Σπούδασε στην Αθήνα, όπου και πήρε δίπλωμα στην ραπτική και στο κέντημα. Εμπνεύστηκε και σχεδίασε με βάση την γεωμετρία του σώματος, της γραμμής. Αν τη ρωτούσες για τη μόδα τού σήμερα, μίλαγε σχεδόν οργισμένα. Την ενοχλούσε η επιβολή του απλού και πρακτικού ρούχου. Της άρεσε ό,τι είχε στιλ. Ηταν η τελευταία "Μοϊκανός" της Μαγουλιανίτικης μοδιστρικής.